Już z Wieży Mariackiej rozlega się hejnał 
i płynie przez Kraków, przez słońce i mgłę, 
i wpada do trąbki junackiej brygady, 
brygady ZMP:

Stawaj, bracie, już czas, trąbka gra, 
do szeregu, już czas, szkoda dnia, 
chwyć za kilof i łom, 
weź łopatę do rąk
i radości proporzec wznieś na maszt. 
Nowa Huta — to my, 
nowe miasto — to my,
więc z piosenką pod rękę naprzód marsz!

Rytm pracy codziennej z piosenką się splata 
i jedną pieśń tworzą melodie te dwie — 
i leci pieśń nowa, i dźwięczy w łopatach, 
w łopatach ZMP:

Stawaj, bracie, już czas, trąbka gra,
na budowę, już czas, szkoda dnia.
Chwyć za kielnię i pion,
wczoraj pusto — dziś dom,
a nad domem z komina dymu kwiat.
Nowa Huta — to my,
nowe miasto — to my,
bo w nich nasze dziś serce i nasz świat!